¯ó³t± drog±, zielonym polem
szed³ raz cz³owiek pod parasolem
i u¶miecha³ siê mimo s³oty,
bo parasol by³ ca³y z³oty,
co¶ mu ¶piewa³, bzyka³ jak mucha,
¶mieszne bajki plót³ mu do ucha...
I ten deszcz tak pada³ i pada³,
a parasol gada³ i gada³,
a ten cz³owiek mu odpowiada³.
I oboje byli weseli,
choæ siê wcale nie rozumieli,
bo ten cz³owiek gada³ po polsku,
a parasol - po parasolsku...
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Nastêpny wiersz