Dla uniknięcia domowych niesnasek
Stru¶ schował głowę w piasek.
Tymczasem szła pani strusiowa.
- A któż to ukrywa tu się?
A któż to przede mn± się chowa?
Poznaję pióra strusie,
A po piórach poznaję osobę.
I mówi±c to kolnęła strusia dziobem.
- Tu¶, mój mężusiu, tu¶!
Stru¶ skoczył jak oparzony,
Bo to wcale nie był m±ż tej żony,
Tylko zupełnie inny stru¶.
Strusiowa widz±c nieporozumienie
Przepraszała strusia szalenie,
On za¶ jękn±ł: - Rozumiem pomyłkę, rzecz prosta,
Ale com dostał, tom dostał.
No widzisz, kochany głuptasku,
Pomy¶l, czy watro chować głowę w piasku?
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz