I
Wstań o dziecię! Idź na pole,
Gdzie pot ludu wsiąka rolę,
Gdzie pod jasnym naszym niebem
Kłosy brzęczą żytnim chlebem,
Jako struny szklane...
Idź i słuchaj, a w tym szumie
Może serce twe zrozumie,
Jakie to tam rosy świecą,
Jak masz uczcić dolę kmiecą
I zgrzebną sukmanę
II
Ucz się, drogie dziecię moje,
Nosić wcześnie twarde zbroje,
Jak dawni rycerze!
Nie z żelaza, nie ze stali,
Te, co ludzie wykowali,
Hełmy i pancerze;
Ale jasną ale dzielną
Zbroję ducha nieśmiertelną,
Co się strzał nie boi,
Ale taką tarczę złotą,
Co się zowie wolą, cnotą,
A za oręż stoi.
III
Kiedy widzisz skrę, co pryska
Znad kowadła i ogniska,
Gdy dłoń widzisz z kielnią, z młotem,
Jak nad głową śmiga hardo,
Gdy na twarzy zlanej potem
Odgadujesz dolę twardą:
Uchyl czoła, synu miły,
Przed tym, co się krwawo znoi;
Lud i praca to są siły,
A świat cały nimi stoi!
IV
Szanuj, drogie dziecię moje,
W małym ziarnku - przyszłe plony,
W małej kropli - pyszne zdroje,
W szelągu - miliony,
W każdej myśli - zaród czynu,
Życie - w chwilce, co ucieka,
A sam w sobie - szanuj, synu,
Przyszłego człowieka!
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz