"Nie ma lekcji! - zawołał Jaś uradowany.
- Chodź, Stefek, do ogrodu...".
"Po co?"
"Rwać kasztany".
"Eh, pomysł..."
"Co, niedobry?"
"Też ci się zachciewa
rwać owoce z takiego wysokiego drzewa.
Dosięgniesz?"
"Nie dosięgnę, lecz od czego głowa?
Wlezę tobie na plecy i sprawa gotowa.
Tyś mocny".
"Ba, wiadomo".
"Zmęczysz się niewiele.
Ja za to tym, co zerwę, z tobą się podzielę".
Stefek przystał. Wnet Janka na ramionach trzyma;
a ten, zyskawszy nagle wzrost prawie olbrzyma,
chrupie kasztan po kasztanie
i z osiągniętej wyżyny
rzuca Stefkowi na podziękowanie
łupiny.
Wypadków takich spotykałem wiele:
z pomocą komuś spieszą przyjaciele,
by do wyższego mógł dojść stanowiska.
Ten im potem ochłapy ze swej kuchni ciska.
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz