Nieujarzmione, rzucane na wietrze fale,
orzeźwiający, wzburzonego morza oddech.
Urzekający, nieprzewidywalny, zwierzęcy,
tworzący niepowtarzalne rzeźby.
Morski krajobraz! I ja,
człowiek, dumne słowo.
Rzekłabym szczerze, lecz mądrzej milczeć.
Starzec drzemiącą w naturze siłę,
obdarza podziwem, lecz jej nie wierzy.
Młody korzysta, nierzadko beztrosko,
zanurza się ufnie, fala go obmywa.
Myśli, porządek świata zburzę,
okiełznam naturę, lecz na jawie śni.
Starzec , to mędrzec on ,to powie ci,
piękno natury w wolności tkwi.
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz