Czyżby sprzymierzeniec, do żaby bieży,
jeż, który najchętniej pośród jeżyn leży.
Jednakże, żarłocznego drapieżnika ujrzawszy,
jeż oręż szykuje, już krok jego żwawszy.
Czyn , to bohaterski i przyjaźni gest,
ciężka próba, uwierzcie, to prawdziwy test.
Jastrząb ostrzy szpony, dziób otwiera i
przerażona żaba, już w bezruchu tkwi.
Trudno, żaba z życiem , żegnać się już musi,
strach, potężna siła, trzyma ją i dusi.
Porzuciła nadzieję, jastrząb jednym ruchem,
połknąłby żabę, lecz jeż, ten jest zuchem.
I niczym rycerz, korzystając ze zbroi,
uderza, krzyczy, on się nie boi.
Na próżno jastrząb walczyć z nim próbuje,
ostrzem swoich szponów, jeża atakuje.
Kaleczy się dotkliwie, zdarza się, no cóż,
czemu jednak ucieka, jak zwykły tchórz.
Ps. Przyjaciel, to ktoś, kto pomoże Ci,
gdy jesteś w potrzebie, on nie zamknie drzwi.
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz