Hukanie barana po lesie
Po niebo wysoko się niesie.
I wznosi się wyżej, i wyżej,
Księżyca jest coraz to bliżej.
Usłyszał puszczyk hukanie:
Jak możesz tak wrzeszczeć, baranie?
Hukanie to moja domena,
Zabieraj się stąd! Już cię nie ma!
Jak Marek po piekle się tłuczesz,
Potrafisz jedynie buczeć.
Nie chcemy takiego kompana,
Co ryczy od nocy do rana!
Zwierzętom i ptakom nie daje
Odpocząć po dniu ciężkich zajęć.
Już księżyc się schował za chmury,
Dzień wstanie, przez ciebie, ponury.
I co począł baran, biedactwo?
Wziął zamilkł... jak chciało ptactwo.
Od tego czasu, wieść niesie,
W uszach, cisza dzwoni w lesie.
Poprzedniy wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz