Nieraz zakosztował szczur szyderstw i kpiny,
czy za szczerość, dobroduszność zapłatą są drwiny?
Nieodłączny towarzysz, to śmiech wszechobecny,
którym szczodrze go raczy szakal, wróg odwieczny.
Nie zniechęca to szczura, cel zaszczytny przyświeca,
a o słabszych się troszcząc, dobra iskry roznieca.
Przeraźliwy krzyk jaszczurki pcha go prosto w nurt rzeki,
szczur ją chwyta, potem cisza, uderzając o brzegi
w swym szaleńczym milczeniu, śmierci niesie oblicze.
Szakal zmierza ich śladem, ja sekundy liczę
i tak ciszę zagłuszył płomień życia wzniecony,
iskra ogień rozpala i mur z szyderstw burzy.
Poprzedni wiersz *Spis wierszy* Następny wiersz